Kiedy serce nie sługa

Cześć ! 

To mój pierwszy post, a zarazem pierwszy blog w życiu więc proszę o wyrozumiałość :)

Na początek .... 

Założenie bloga chodziło za mną od wielu lat, jednak brakowało mi pomysłu, a chyba przede wszystkim odwagi. Jednak w ciągu ostatnich dwóch lat w moim życiu wydarzyło się dużo nieoczekiwanych zdarzeń, które wzbudziły we potrzebę mnie podzielenia się tym z Wami.

Mam na imię Ola, mam 22 lata. Niedawno skończyłam licencjat i rozpoczęłam studia magisterskie we Wrocławiu. Wiele z nas - młodych ludzi w tym okresie życia uważa się za niezniszczalnych. 

Ja byłam jedną z tych osób, które korzystało z życia na sto procent. Studia, imprezy, podróżowanie to była moja codzienność. Do pewnego momentu kiedy mój organizm powiedział stop. 

Zawsze byłam osobą dość impulsywną i nerwową, przez co niektóre problemy zdrowotne najzwyczajniej w świecie zganiałam na stres. Bo co mogłoby dolegać młodej dziewczynie w wieku 20 lat ? No własnie. 

Od dobrych paru lat, mniej więcej co kilka miesięcy czułam nagłe baaardzo mocne przyspieszenie serca, które raz przechodziło szybciej, raz trwało kilkanaście minut. Nie przykuwałam do tego zbytniej uwagi, myślałam sobie to na pewno stres, okres, napięcie przedmiesiączkowe, albo pogoda

(pogoda, serio?).

Kardiolog 

Kiedy te ataki się powtarzały, stwierdziłam że chyba jednak coś jest nie tak. Oczywiście sięgnęłam porady Dr Google- co ani trochę mi nie pomogło. W internecie wyskoczyły przerażające rzeczy odnośnie arytmii serca, zabiegów kardiologicznych, nerwic i tak dalej. Nie dawało mi to spokoju, więc w końcu poszłam do lekarza. Mój lekarz rodzinny właściwie nie wiedział co mi poradzić. Zrobili ekg, dostałam skierowanie na badania krwi i tyle. Oczywiście nic nie wyszło.Jakiś czas później dowiedziałam się, że mam dość mocno rozjechane hormony więc stwierdziłam,że to od tego. 

Olałam więc temat sercowy i zajęłam się hormonami. Oczywiście wędrówki od jednego specjalisty do drugiego, miliony badań ginekologicznych, endokrynologicznych itd. Jednak każdy z nich mówił, że problemy z sercem to nie od hormonów. Jednak uparta ja wolałam myśleć że to jednak od tego i że napewno tak mówią żebym dała im spokój :D. 

Jednak serce dalej dawało mi w kość. Wszędzie. Na uczelni, w pociągu w domu. W końcu stwierdziłam, że dobrze by było jakby zobaczył mnie kardiolog. Lekarza, do którego warto było jechać polecił mojej mamie jej znajomy (też lekarz). Szczerze mówiąc i tak byłam sceptycznie nastawiona, po moich poprzednich wizytach ale mówię ok jak mus to mus

Nadszedł w końcu czas wizyty u kardiologa. Przed tym dniem, dwie noce nie spałam, nie jadłam chodziłam od drzwi do drzwi. 

Moje obawy były niesłuszne, ponieważ kardiolog faktycznie, był konkretny. Zlecił holtera, echo serca(usg), badania krwi w tym elektrolitów i przepisał chwilowo leki wyciszające. 

Po zrobieniu wszystkich badań dalej sie nic nie wyjaśniło bo... wszystko wyszło w normie. 

Stwierdziłam, że może serio to wszystko jakiś stres związany ze studiami itd.

Po czasie znowu złapały mnie palpitacje serca i powiedziałam sobie dość jedziemy na dyżur.

Pojechałyśmy więc z mamą, pielęgniarka zrobiła ekg i była w szoku, że jeszcze nie zemdlałam bo mój puls wynosił 170. Na ekg wyszła tachykardia węzłowa. Wtedy nie miałam jeszcze zielonego pojęcia o co chodzi, ale opis ekg był nieco przerażający :D. Lekarz, który mnie przyjmował był chirurgiem więc za wiele nie powiedział. Dali mi leki, kazali leżeć. Od lekarza usłyszałam, że to taka uroda i cytuję "Jak urodzisz dziecko to Ci przejdzie". Nie będę tego komentować. 

Częstoskurcz nadkomorowy 

Czekaliśmy na to 

W tamtym momencie byłam na maksa wkurzona i nie czekając zadzwoniłam do kardiologa, u którego byłam już wcześniej i zapisałam się na wizytę. Miesiąc czekania prywatnie, no trudno.

Znowu stres i oczekiwanie na wizytę i myśli "Co mi powie". Jadąc tam wiedziałam już na bank, że to nie będzie łatwa i przyjemna rozmowa. Wchodząc do gabinetu mój kardiolog w ogóle mnie chyba nie poznał - w sumie nie ma się co dziwić bo wróciłam do niego po około roku. Dopiero jak zobaczył ekg to coś mu zaświtało i powiedział "Czekaliśmy na to"... Zamurowało mnie serio nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Okazało się, że moja arytmia to częstoskurcz nadkomorowy AVNRT. Nawrotny częstoskurcz węzłowy (AVNRT) jest najczęstszą postacią napadowego częstoskurczu nadkomorowego. Występuje zazwyczaj u osób młodych, głównie kobiet, bez organicznych chorób serca. Częstoskurcz ten zależny jest od pętli nawrotnej (reentry) wobrębie dwóch fizjologicznych dróg przewodzenia - wolnej iszybkiej

I w jednym momencie przypomniała mi się sytuacja sprzed roku kiedy faktycznie pytał się mnie czy nie czuje innego rytmu serca, pokazał mi wtedy też ekg w spoczynku w którym już wtedy coś mu nie grało. 

Po chwili powiedział "Wyleczymy Cię". WOW.  Potem weszła pielęgniarka, której zakomunikował żeby wpisała mnie na ablację. No i wszystko się zaczęło. Dowiedziałam się, że w moim sercu jest dodatkowa droga czy też kabel, jak określają to kardiolodzy. Ablacja jest to zabieg kardiologiczny który polega na celowym uszkodzeniu tkanki w sercu, z którego pochodzi arytmia. 

Owa droga dodatkowa wytwarza te wszystkie rzeczy, które mi się działy. Zaznaczę jeszcze, że te ataki zdarzały się napadowo  kiedy np. zrobiłam gwałtowny ruch, schylenie się itd. Co do objawów tu w sumie nie ma co za dużo mówić, po prostu czułam mega mocne bicie serca i duszność w gardle. Czasami było mi słabo, ale bardzo rzadko. 

Lekarz wytłumaczył mi,że potrzebny będzie zabieg, że lepiej to zrobić teraz jak jestem młoda. Pokazał model serca i dokładnie opisał moją dolegliwość. Do czasu zabiegu(czekałam tylko miesiąc) kazał się w miarę oszczędzać głownie chodziło o używki - nie pić nie palić. Dowiedziałam się też, że ta arytmia dotyka właśnie dziewczyny w moim wieku. I po prostu rodzimy się już z tym. Więc nie ma możliwości żeby wytworzyło się nam to kiedy jesteśmy dorośli. 

Po pierwsze wybór lekarza

Po wizycie z  jednej strony byłam zmartwiona no bo to jednak serce. Z drugiej byłam nieco spokojniejsza bo wiedziałam w końcu po dwóch latach czemu źle się czułam. Po trzecie lekarz uspokoił mnie, że ryzyko wynosi w sumie 1%. Chciałam tutaj zaapelować do wszystkich arytmików żeby nie czytali informacji na forach. Bo mi to nie pomogło, a zaszkodziło. W miarę możliwości starajcie się znaleźć dobrego lekarza najlepiej takiego, który wykonuje takie zabiegi (kardiolog, elektrofizjolog). Lub takiego, który tak jak mój jest ordynatorem oddziału, gdzie będziecie mieć wykonywaną ablację. To da wam pewnego rodzaju ulgę, że jesteście w rękach ludzi mających pojęcie o tym co robią. Kolejną rzeczą jaką mogę podpowiedzieć osobom, które podejrzewają u siebie zaburzenia rytmu serca jest to abyście od razu szli do kardiologa. Nie ma sensu tracić czasu na wizyty u internistów u lekarzy rodzinnych, medycyny pracy itd. Z jednego bardzo prostego powodu. Ablacja jest zabiegiem stosunkowo nowym. Większość lekarzy ogólnych nie ma tak na prawdę wystarczającej wiedzy na ten temat. Wiem to z własnego doświadczenia kiedy mój lekarz rodzinny powiedział mi wprost, że on "jest chyba za głupi na takie rzeczy". Smutne ale prawdziwe.

Post ten dedykuje wszystkim osobom, których serce nie bije tak jak powinno. Do jego napisania zainspirował nie fakt, że w internecie ciągle jest nie wystarczająco dużo informacji na temat zaburzeń serca. Kiedy zaczęłam chorować, szukałam i szukałam relacji osób które przechodziły coś podobnego i niestety nie znalazłam nic. Mam nadzieję, że ten post pomoże choć jednej osobie i przez to poczujecie się, że nie jesteście jedyni :)

Co do zabiegu ablacji, pojawi się nowy post dotyczący tego zabiegu. Opisze tam wszystko krok po kroku jak to wygląda, czy boli, i czy faktycznie jest się czego bać :) 

Jeżeli macie pytania wysyłajcie je pod adres - aleksandraociepa95@gmail.com lub wpisujscie je na dole w komentarzach

Dziękuję

Ola. 

Instagram : allexandrine_